بهینه سازی چندهدفه قابلیت دسترسی سیستم هایی با اجزای تعمیرپذیر و تعمیرناپذیر با تخصیص اجزای مازاد در محیط فاصله ای

فرض متداول مسائل بهینه سازی این است که قابلیت دسترسی یک جزء، به عنوان یک مقدار ثابت در بازه (1و0) قرار می گیرد. ولی قابلیت دسترسی یک جزء، به طور جداگانه با توجه به تأثیر عوامل دیگری می تواند تغییر کند و معقول به نظر می رسد که آن را به عنوان یک عدد غیردقیق مثبت با مقادیر بازه ای در نظر بگیریم، به عنوان مثال عواملی چون فاکتورهای انسانی، تسهیلات انباری و سایر فاکتورهای محیطی بر قابلیت دسترسی هر یک از اجزا تأثیر گذاشته و مقدار قابلیت دسترسی آن ها به صورت یک عدد مثبت غیردقیق در نظر گرفته می شود. به عبارت دیگر اگر توزیع طول عمر واقعی یک جزء مشخص باشد، آنگاه به ازای زمان مأموریت، قابلیت دسترسی آن جزء قطعی خواهد بود. ولی در زمان طراحی محصول، چون توزیع طول عمر به طور کامل مشخص نیست مقادیر قابلیت دسترسی می تواند به صورت بازه ای بیان گردد. رویکرد این تحقیق بر مبنای استفاده از محیط فاصله ای برای شاخص های قابلیت اعتماد و قابلیت دسترسی است. در این تحقیق ابتدا با مطالعه منابع و مدارک موجود، به بررسی و شناخت مدل های مختلف تخصیص اجزای مازاد پرداخته شده و سپس جدیدترین مدل های آن معرفی گردیده است. پس از شناخت مدل اصلی، بر اساس بهترین مدل، به بررسی کارهای انجام شده درزمینه محیط های فاصله ای و کاربرد آن ها در مباحث قابلیت دسترسی و شناخت روش های متداول در این زمینه و نحوه ارتباط آن ها با مباحث قابلیت دسترسی پرداخته شده و تلفیقی از آخرین نتایج صورت گرفته در هر دو زمینه ارائه شده است. درنهایت با بررسی روش های حل و انتخاب یک روش فراابتکاری مناسب برای توابع چندهدفه تجزیه وتحلیل و نتیجه گیری مناسب صورت گرفته است.